Osmia rufa - reaktywacja 2018

Kiedy lodówka zaczyna bzyczeć nagląco, to znak, że jej mieszkańcy domagają się wyjścia na wolność.  Moje kokony przed i po wyłuskaniu przechowywane były najpierw na balkonie, w szafce, a od połowy lutego w lodówce. W ostatnich dwóch tygodniach zimno ustawione było na full, a i tak już pod koniec lutego coś zaczęło się wykluwać. We wtorek, 10 kwietnia, kokony zakończyły zimowlę i przeniosły się do domków.

W Zielonym Domku umieściłam bardzo zróżnicowany materiał gniazdowy: plastikowe rurki z papierem, rurki angielskie, rurki z miskantu, rurki skręcone z papieru i, oczywiście, rurki trzcinowe.
Wstyd się przyznać, ale kupiłam trzcinę. I był to kiepski pomysł. Sporą część towaru stanowiły rury, nie rurki. Część z nich wyłożyłam w środku papierem, ale i tak mam wątpliwości, co pszczoły na to powiedzą.
Najciekawiej wypadło doświadczenie z miskantem. Myślę, że jest przed tymi rurkami przyszłość, ale drążenie otworów klasyfikuję jako przeżycie ekstremalne. Może nawet poświęcę temu oddzielny post. Gdyby jednak moje nadzieje na wielokrotne wykorzystanie miskantowych rurek się spełniły, zyskałabym w miarę trwałe "opakowanie".
W Zielonym Domku umieściłam 800 kokonów.


Na działce przybył nowy domek o niezwykle wyrafinowanej konstrukcji pozyskanej na śmietniku. Z racji owej konstrukcji i moich marnych umiejętności stolarskich wszystkie ściany ma krzywe. Daszek również pochodzi z odzysku, pierwotnie służył jako drzwiczki  jakiegoś schowanka.
Domek nosi nazwę Taboret, bo jest zrobiony z drewnianego kuchennego stołeczka. Powiesiłam go na drugim z moich dużych świerków.
Rurki trzcinowe w tym domku są w większości długie i grube.
W Taborecie znalazło się także około 800 kokonów.
300 z nich, z rurek najbardziej zapleśniałych, zgromadziłam w osobnym kartoniku, bo obawiałam się, że może nic z nich nie będzie.
Gdzie tam! Wygryzły się pierwsze i zaczęły od razu uprawiać seks grupowy w przedziwnych konfiguracjach.



A to jest zupełnie nowa konstrukcja na balkonie. Z doniczki, styropianu i taśmy dwustronnej zmontowałam coś doniczkowo-ulowego. Towarzyszył temu straszliwy smród wydzielany przez plastik, kiedy wycinałam w nim otwór rozpalonym nożem.
Zamysł był taki, że mogłabym podglądać pszczoły, uchylając po prostu okno.
Jednak już wiem, że z punktu widzenia fotografa, pomysł jest kompletnie nietrafiony, bo zdjęcia przyjdzie mi robić praktycznie pod światło.  Może jeszcze zmienię lokalizację.
W jednej rurce są 3 duże kokony, a w drugiej: 7 dużych i 2 małe. W tej rurce widać wyraźne ślady pleśni, która pojawiła się niedługo po tym, jak larwy uprzędły swoje kokony. Miałam dołożyć parę dodatkowych kokonów z chłopakami, ale zapomniałam.

100 kokonów poszło na służbę na zaprzyjaźnioną działkę. Trzciny już prawie zupełnie nie było, więc użyłam rdestowca. Znalazłam miejsce, gdzie jest go pod dostatkiem, ale odległości między węzłami  w pędach rdestowca są zazwyczaj krótkie i najlepiej jest ciąć rurki na dwa wejścia, z kolankiem pośrodku. Do rury może być, ale w domkach nie przewidziałam  rozwiązania z dwustronnymi wejściami do rurek. Wczoraj domek z rury kanalizacyjnej zdobytej, a jakże, na śmietniku, został umocowany pieczołowicie na drzewie, a wyloty zabezpieczone siatką.



Jeszcze kilka słów o zadziwiającej przeżywalności murarek. Otóż od końca listopada do początku stycznia etapami wyłuskiwałam kokony. W trakcie pracy kilka z nich uszkodziłam tak, że pszczółki wypadły. Ponieważ już po chwili w cieple zaczynały się ruszać niemrawo, włożyłam je do szklanej rurki i zatkałam korkiem. Przezimowały w taki sposób razem z pozostałymi pszczołami. W niedzielę było cieplutko. Wypuściłam te pszczoły, które już się zdążyły wygryźć w lodówce. A pszczoły z rurki położyłam na parapecie. Do wieczora nic się nie działo. Pewnie wyschły na wiór - pomyślałam. Ale rano żadnych trupów nie było! Na oknie dziarsko brzęczała jedna samiczka i dwa samczyki. Zostały uwolnione i poooleciały.
A ja pozostaję w zadziwieniu, jak wielka jest siła przetrwania w takich małych, kruchutkich istotkach.

Zimę spędziły bez kokonu w szklanej rurce. A u dołu ,na tych niewyraźnych zdjęciach widać, że pszczoły przeżyły.

I na koniec taki oto "stwór" sfotografowany w parku. (Dzieci piszczą ze strachu, patrząc na tę fotografię). Jak się zwie?Prawdopodobnie łuskiewnik różowy - pasożyt korzeni drzew i krzewów liściastych.